Nie potrafię się z tym pogodzić.

Po tylu latach powinnaś chyba lepiej sobie z tym radzić, myślę, że powinnaś iść do specjalisty.

To samo miałam po śmierci dziadka. Choć było to prawie 23 lata temu, do dzisiaj mam bliznę na sercu. Jedną bliznę i jedną świeżą ranę... Po stracie Dzieciątka, które się we mnie rozwijało i nagle dowiedziałam się, że mam zaśniad groniasty częściowy, który zadrwił ze mnie okrutnie i zabił moje Dzieciątko. To był prawie 25. tydzień ciąży, więc serce mi pękło. Szukałam pomocy u jednego z księży w mojej parafii, ale pozostawił moją wiadomość bez odpowiedzi. Znalazłam w innej parafii zakonnika, który mnie spowiadał. Wytłumaczył mi wszystko tak, że zrozumiałam zarówno śmierć dziadka jak i śmierć mojego Maleństwa.
Rozmawiam z moim Aniołkiem tak, jakby był, mając świadomość tego, że nie ma go fizycznie przy mnie, ale obserwuje mnie z bardzo wysoka. Jakiś czas temu pisałam dzienniczek, który aż kipi od żalu, bólu, smutku i nienawiści. Gdy, po kilku miesiącach, zabrakło mi inwektyw, zmienił się charakter wpisów oraz moje emocje. To zbiegło się z tą rozmową z zakonnikiem.
Nadal płaczę a każda rozmowa o innym dziecku, czy reklamy z dziećmi w telewizji, to dla mnie męka i morze łez, ale jestem już wewnętrznie bardziej spokojna. Czasami potrzebna jest rozmowa z odpowiednim człowiekiem. Z kimś, kto nie jest członkiem rodziny, znającym sytuację od A do Z. Z kimś, kto z boku oceni wszystko. Z kimś, kto pomoże spojrzeć na śmierć z innej perspektywy.
Jestem osobą wierzącą, dlatego chyba jeszcze żyję... Bez wiary nie poradziłabym sobie...

Moja mama umarła jak miałam 10 lat. Generalnie wydawało mi się, że dobrze sobie radzę z zaistniałą sytuacją. Były załamania - karmili mnie jakimiś środkami na uspokojenie. Teraz nie mam problemów. Mogę mówić otwarcie o jej chorobie, rozmawiać o tym, o niej.Nie chodzę na cmentarz, na dzień matki, urodziny, na imieniny,rocznice śmierci, nie chodzę i już. Na wszystkich świętych idę zapalić znicz i po minucie znikam. Taka forma ucieczki od traumy chyba. Takie wewnętrzne poczucie , że jak tam będę zaglądać częściej to po prostu sfiksuje.

Cytat
LeParis
Moim zdaniem powinnaś iść do specjalisty, terapia może Ci "ulżyć".

Cytat
Marteczka91
Mój tata zmarł jak miałam 6 lat a nadal nie mogę się z tym pogodzić i mam łzy w oczach jak o tym mówię. Myślę, że czas nie leczy ran a tylko uczymy się z nimi żyć.

Hej
Mój tata zmarł ponad 10 lat temu.Z Tatą dogadywałam się idealnie, wszystkie koleżanki zazdrościły mi, że mam takiego Tate. Wszystko robilismy razem. Moje życie po Jego śmierci wyglądało dokładnie jak Twoje, które opisywałaś. Miałam wszystko w d...., robiłam co chciałam, ,moją Mamę też nie najlepiej traktowałam:/ Dzisiaj mam męża i dwójkę dzieci.
Doskonale Cię rozumiem i współczuję, bo wiem co przezywasz. Myślę, że z powodu Jego smierci tak szybko wyszłam za mąż i urodziłam dzieci. Chyba w ten sposób "chciałam" wypełnić pustkę. DEcyzji nie żałuję. A u mojego męża po 6 latach małrzeństwa wciąż odkrywam "cechy" mojego Taty.
W psychologii jest coś takiego, kiedy młoda dziewczyna traci ojca, mężczyzna którym zaczyna się interesować posiada cechy podobne do cech ojców tych dziewczym. W moim przypadku tak było, co dostrzegłam po sporym czasie.
Na pewno sobie poradzisz. Trzymam kciuki

Wiem co czujesz.
Moja mama zmarła 4 lata temu,a boli cały czas tak samo i chyba nigdy nie przestanie.
Cały czas mam uczucie takiej "dziury" w sercu i kiedy tylko ktoś o nią pyta,momentalnie mam łzy w oczach. Ciężko się z tym pogodzić..

Cytat
beatrx
ja myślę, ze musisz iść do lekarza. skoro przez 10lat sobie z tym nie poradziłaś to i przez następne 10 sobie nie poradzisz. nie ma co męczyć siebie i innych, tylko trzeba sobie pomóc.