Witam.
Nie radzę sobie, dlatego zasięgam Waszej porady, mam nadzieję, że będziecie ze mną szczere...
Mam 23 lata, mój mąż 25. Zaczęliśmy się spotykać 5 lat temu, później zamieszkaliśmy razem u mnie [czyli u mojej mamy]. Mieszkanie było bardzo małe, a mojej mamie od początku specjalnie nie podobało się, że tam mieszkamy, chciała ułożyć sobie życie, a my byliśmy ku temu przeszkodą. Owszem, mogliśmy wynająć mieszkanie - w końcu oboje pracowaliśmy, ale mój mąż [jeszcze wtedy chłopak] nie zgadzał się na to, bo twierdził, że nie damy rady, nie będziemy mieli z czego płacić itd. Moją matkę często ponosiło, kłóciłyśmy się niemalże codziennie, bardzo chciała żebym się wyprowadziła, a ja wypłakiwałam się w poduszkę, bo sama o jednej wypłacie nie miałam szans na wynajem mieszkania. Bolało mnie, że mąż patrzy na to jak matka mnie niszczy i nie reaguje - On wciąż twierdził, że nie mamy co zrobić i ucinał rozmowę. Niecałe dwa lata temu zaszłam w ciąże. Chciałam żeby wszystko było tak jak należy - żeby był ślub, żebyśmy wszyscy nosili to samo nazwisko. Od samego początku chciałam stworzyć mojemu Dziecku rodzinę, której sama nie miałam. Mąż jednak niechętnie rozmawiał ze mną o ślubie, twierdził, że lepiej go nie brać, bo jako samotna matka dostanę więcej kasy. Było mi strasznie przykro. Jakimś cudem udało mi się nakłonić Go do zalegalizowania związku [choć teraz żałuję, że w ogóle Go o to prosiłam, bo to upokarzające], wydawało się, że wszystko pomału będzie się układać. Zwłaszcza, że mąż mógł za jakiś czas sprzedać kawał pola w swojej rodzinnej miejscowości, mieliśmy więc szanse na kupno własnego mieszkania. Niestety nie chciał na początku podzielić pola na działki. Żeby oszczędzić 4 tysiące na geodecie wystawił pole na sprzedaż w całości, choć wiedział, że w ten sposób sprzedać je jest bardzo trudno. Tymczasem nadal mieszkaliśmy z moją mamą, urodziłam dziecko i wtedy zaczął się koszmar. Moja matka ześwirowała na punkcie mojej córki i zachowywała się jakby to było jej dziecko. Mała pogryzła mi brodawki, leciała mi z nich krew, bolało tak, że aż płakałam przystawiając Ją do piersi, a moja matka mówiła, że nie chce dać biednemu dziecku jeść. Wyrywała mi ją i karmiła butelką, nie uczestniczyłam nawet w pierwszej kąpieli dziecka, bo moja matka uważała chyba, że zrobi to lepiej. Wyniszczała mnie coraz bardziej, wtedy nie było już opcji na wynajem mieszkania, bo tylko mąż pracował, ja opiekowałam się dzieckiem. Do męża nie mogliśmy się wprowadzić, bo jego bliski jest chory psychicznie i już jedną osobę w rodzinie zrobił kaleką - ze względu na dobro dziecka zdecydowałam zostać z matką. Jednak po trzech miesiącach tego co wyprawiała nie wytrzymałam i postanowiłam przenieść się do ojca. Pytałam o zdanie mojego męża, ale On twierdził, że lepiej zostać u matki. Fakt - mój ojciec jest alkoholikiem, dużo pije, nie myje się - trudno uwierzyć, ale byłam tak załamana, że wolałam mieszkać z nim, niż z matką. Nie dziwiłam się, że mojemu mężowi było dobrze tak jak było - w końcu pracuje na cały etat + praca na polu + pomoc rodzicom + szkoła. Sami oceńcie ile przebywał ze mną w domu. Za moją interwencją przeprowadziliśmy się i teraz mieszkamy z moim tatą, z którym też nie jest najlepiej [ale jednak nie gorzej niż z matką]. Ojciec codziennie wychodzi i wraca pijany, zdarza się, że zasikany, nie myje się w ogóle, ma cukrzycę, której nie leczy. Nie da się z nim porozmawiać, namówić na leczenie - zawsze obiecuje i na tym się kończy. Kiedy ostatnio wrócił do domu i przewrócił się w kuchni rozpłakałam się, bo już nie mogłam tego wszystkiego znieść. Kiedy opowiedziałam sytuacje mężowi powiedział, że jakby to zobaczył to zacząłby się śmiać...
Tak jak pisałam mój mąż ma pracę na pełen etat - do tego dochodzą żniwa i roboty na polu [to się traktor zepsuje, tu trzeba zaorać] i pomaga rodzicom [m.in rąbie drewno, kosi trawę] na wiosce zawsze znajdzie się coś do roboty - dość często bywa tak, że jak ma na pierwszą zmianę do pracy to po pracy jedzie do rodziców i wraca wieczorem. A jak ma drugą zmianę to wstaje rano, od razu tam jedzie i do domu wraca o 23. Mam dość takiego życia, czuję się odtrącona, jakbym w ogóle nie miała męża. Nie wiem jak mam na niego wpłynąć. Proszę, nie piszcie mi, że mam z nim porozmawiać, bo nie raz próbowałam, on powiedział, że po co ma ze mną siedzieć i mnie po dupie klepać. Nie rozumie, że ja i moja córka go potrzebujemy - żeby był w domu. Żeby mnie wsparł jak ojciec przychodzi pijany jak atom. Żeby po prostu był, bo za nim tęsknie. Za moją namową mąż wynajął geodetę, który jest w trakcie podziału ziemi na działki, niedługo rodzice męża będą je sprzedawać i może dostaniemy pieniądze na własne mieszkanie - to daje mi dużo radości, ale ostatnio dowiedziałam się, że mąż nawet po kupieniu mieszkania będzie jeździł pracować na polu. Fakt, że kiedy będziemy mieli swoje mieszkanie to będę mogła chociaż kogoś tam zaprosić, bo do obecnego się wstydzę. Nie będziemy z moją córcią same, będzie nam lepiej, bo będziemy miały spokój, ale boję się, że jeśli mój mąż dalej będzie pojawiał się w domu jak w hotelu to moje małżeństwo tego nie przetrwa.
Czy macie jakieś sensowne rady? Co zrobić? Jak na niego wpłynąć? A może to we mnie jest coś nie tak? Może to ja powinnam się zmienić?
Bardzo proszę Was o wypowiedzi.
Zmieniany 2 raz(y). Ostatnia zmiana 2012-03-20 15:29 przez oxygenium.
Tłumacząc że musi zarabiać, albo że musi jechać do mamy itp. ONI już tacy są. Najważniejsze żeby szanował i kochał Ciebie i dziecko!
Mój zdecydował się zmienić pracę na taką, która pozwoli mu spędzać więcej czasu w domu.
