Lęk przed podjęciem pierwszej pracy

Witajcie, szafowiczki.

Jak pokonać w sobie strach przed podjęciem pracy? Mam 19 lat i jestem na pierwszym roku studiów. Chciałabym podjąć jakąś pracę, by załapać w końcu jakieś doświadczenie. Niestety, czuję wewnętrzną blokadę, której nie potrafię pokonać - strach przed odpowiedzialnością i brakiem wyrozumiałości ze strony pracodawcy. Nie wynika to z lenistwa, nie mam po prostu odpowiednio zbudowanej pewności siebie. Jestem osobą bardzo nieśmiałą i wrażliwą, boję się, że nie sprostam wymaganiom i z tego powodu spotkają mnie nieprzyjemności w pracy. Jestem niemalże pewna, że gdy w końcu znajdę jakieś zatrudnienie, to mi ten stan przejdzie, chodzi jednak o ten pierwszy krok, którego nie mogę zrobić. Potrafię wysłać setki odpowiedzi na oferty pracy, a potem celowo nie odbierać telefonów. To nie jest normalne i zaczyna mi to bardzo przeszkadzać, tym bardziej że wiele osób w moim wieku w moim otoczeniu podejmowało pracę już wielokrotnie i czuje na sobie z tego powodu jakąś presję. To trochę tak jakbym wymagała od siebie stuprocentowej perfekcyjności wiedząc, że raczej tak nie będzie.
W sumie to potrzebowałabym jakieś słowa otuchy, proszę Was o wyrozumiałość i może jakieś rady, nawet te oczywiste... Jak przestać sobie wyobrażać miliony paraliżujących sytuacji typu "a co jeśli..."? Czy pracodawcy są raczej wyrozumiali dla osób, które podejmują pracę dosłownie po raz pierwszy? Myślałam, by na przełamanie barier podjąć jakiś staż - jak w praktyce wygląda traktowanie młodych stażystów? Bo właśnie tego niewyrozumiałego traktowania się obawiam...

Wiem co czujesz Sama to przeżywałam kilka lat temu jak szłam do pierwszej pracy Miałam 20lat i załapałam się do sklepu. Też byłam nieśmiała, zamknięta w sobie, bałam się kontaktów z ludźmi, ale wystarczyło kilka dni i czułam się jak ryba w wodzie Poprostu trzeba wyczuć sytuacje i się do niej dostosować. Teraz pracuje już w czartym miejscu i stres przed pierwszym dniem ciągle ten sam. Jeśli chodzi o pracodawców to jest loteria, albo trafisz na chama, buraka i prostaka albo kogoś naprawdę fajnego, potrafiącego docenić Ciebie i to co robisz. Jedna moja rada, nie daj się wykorzystywać!! Jeśli coś jest nie tak mów głośno, nie bój się i najlepiej zacznij szukać nowej pracy. Ja tak w pierwszej pracy dawałam się wykorzystywać i robić w balona bo byłam młoda i bałam się odezwać, pierwsza praca to nie wiedziałam jak się zachować, nie znałam tych wszystkich przepisów, bałam się co zrobię jak mnie zwolnią itd itd. Aż w końcu sami mnie zwolnili i to była najlepsza ich decyzja hehe Także przełam swoje lęki i do roboty

Może warto wybrać się na jakieś warsztaty z rozwoju osobistego? :-)
Myślę ze pozwoliłoby Ci to otworzyć się na innych. Na rynku jest wiele możliwości związanych z samorozwojem.

W sumie nie miałam nigdy takiego uczucia. Wiadomo, że myślałam co będzie gdy... ale zwykle okazywały się moje obawy przed pierwszym spotkaniem ze współpracownikami/szefem bez podstawne. Wszystko było w porządku! :-)

wiem co czujesz.. mam to samo, boję się jak wypadnę na rozmowie kwalifikacyjnej, co o mnie pomyślą, co będzie, jeśli zrobię coś źle.. to chyba zbyt niska samoocena. nie doceniamy się ;-)

Kochana to jest normalne, jakieś obawy są i zawsze będą w naszym życiu. U jednych przed pracą, u innych przed egzaminami, u kolejnych powiedzmy przed wizytą u lekarza Sama przekonałam się po sobie, że strach ma duże oczy często gdy już zrobisz ten pierwszy krok okazuje się, że wcale nie było się czego bać same z siebie się wtedy śmiejemy... Jestem otwarta do ludzi, pracuję u jubilera, sprzedaje biżuterię i też początek nie był najłatwiejszy ale mija kilka dni i zaczynasz czuć się lepiej, pewniej zaufaj sobie i zamiast słuchaj złych głosów w swojej głowie, powtarzaj sobie za każdym razem - Dam radę uwierz w siebie a wszystko stanie się łatwiejsze


Powodzenia !

Ja we wrześniu byłam na 3 miesięcznym stażu. Płatnym, więc trochę ode mnie wymagano. Też miałam tak, że bałam iść się do pracy, te same obawy co Ty. Jak już dostałam staż, to chciałam z niego zrezygnować. Pierwsze kilka dni były straszne, ale nie dlatego, że ludzie byli straszni, ale- nowe miejsce, nowi ludzi, wszystko nowe. Byłam przerażona, miałam ochotę stamtąd ucieć. Ale postanowiłam sobie, że zacisnę zęby, bo potrzebna mi kasa. Po jakimś czasie było świetnie, ludzie okazali się cudowni, przychodząc na staż wiedziałam co mam robić i sama się za to zabierałam.
Wcześniej pracowałam dorywczo (najczęściej na nocki) przy rozkładaniu towaru. Niby praca taka, że głupek podołałby ale ja byłam przerażona za każdym razem jak tam szłam. Ale to już nie ze względu na obowiązki, ale ludzi, bo niektórzy byli w porządku a niektórzy tragedia. Czepiali się o wszystko, coś chciałam zapytać to z gębą wyskakiwali. Zrezygnowałam z tej pracy, bo wykańczała psychicznie.
Więc idź na jakiś staż, praktykę- wtedy wiedzą, że to może twój pierwszy raz i traktują Cię trochę jak dziecko, ale to lepiej, jeśli masz takie obawy. Później będzie coraz lepiej, bo już będziesz wiedziała co i jak

idź może najpierw na jakiś wolontariat? tam nie ma takiej presji jak w pracy a poczujesz się pewniej. Ja jak szłam do rpacy której nie chciałam to wieszałam sobie na korkowej tablicy fotki pieknych torebek i butów które kupię za 1 wypłatę