Facet za granicą.

Mam problem.. Rok temu poznałam faceta, pracował w Irlandii. Pisaliśmy dużo, gdy przyjechał do Polski na miesiąc spotykaliśmy się, potem znów wyjechał i nasz kontakt polegał na pisaniu wiadomości. Potem wrócił, zaczęliśmy być razem. Było pięknie, czułam że to jest to, ta miłość której zawsze szukałam. Znów wyjechał na 3 miesiące, byłam w stanie wszystko przetrwać, taka byłam zakochana... Pisaliśmy codziennie godzinami. Doczekałam się powrotu, miał tam już nie wracać, niestety wyjechał... Jestem smutna, nie chce takiego życia. Wiem, że tak żyje teraz mnóstwo ludzi, bo w Polsce ciężko o dobrze płatną pracę, ale ja studiuję, chciałabym przeżyć normalną młodzieńczą miłość a nie ciągłe czekanie. Dużo poświęcałam dla niego gdy był tutaj, byłam właściwie na każde zawołanie, tak samo gdy był tam, czekałam kiedy napisze i zawsze poświęcałam mu dużo czasu. Teraz jestem rozczarowana, rozżalona... Jest cudowny, ale czuję że nigdy nie będę szczęśliwa na odległość. Najgorsze, że on nie widzi innego rozwiązania. Każe mi się przyzwyczaić, bo jeśli go kocham to będę czekała, jeśli zostawię to znaczy wg niego że nie kochałam. Co ja mam robić? Myślicie, że to ma sens? Z jednej strony boję się, że za dużo poświęcam, on się spełnia zawodowo, zarabia, a ja naiwna czekam... Z drugiej wiem, że to dobry człowiek i pewnie nie spotkam już nikogo takiego

A nie możesz do niego pojechać?

A Ty nie możesz wyjechać z nim? trochę egoista z niego albo czekasz albo nara

Nie mogę wyjechać, bo nie chce przerywać studiów.

Na którym roku jestes? Skonczysz studia to wyjedz do niego

mój też jest daleko za granicą, dokładnie w norwegi i dajemy rade
teskni sie ale moj zjeżdża w miesiacu raz, dwa razy, nawet 3, wiec nie jest źle, widzimy sie kiedy tylko da rade sie wyrwac. Zaesze mozesz dokonczyć studia chyba tyle wytrzymasz, to jest dobry test na zaufanie i cierpliwosc, ja teraz jeszcze rok sie pomęcze zrobie licencjat i uciekam do mojego skarba

Ja nie umiałabym żyć na odległośc, bo potrzebuje bliskosci 2 osoby obok siebie a nie przez skypa, wiec zawsze sobie mówie, żadnych związków tego typu i po problemie.

A indywidualny tok studiów? Tylko zaliczenia.

A czemu to ona ma ustępować i dawać coś od siebie? Może powiedzieć równie dobrze "jeśli mnie kochasz to zostań w PL"

Troszkę egoista, związek polega na jakimś kompromisie a nie tylko ustępowaniu jeden strony.

Mądra z Ciebie osoba, skoro widzisz cały obraz Twojej sytuacji, nie jesteś zaślepiona miłością. Moim zdaniem powinnaś egoistycznie podejść do sprawy i przemyśleć swoją sytuacje i perspektywy na przyszłość. Czyli na którym roku studiów jesteś? Czy przed Tobą jeszcze 4 lata takiego życia na pół gwizdka czy może już tylko 2 lata? Co studiujesz? Czy po studiach masz naprawdę duże szanse na dobrą pracę czy może dołączysz do dużej grupy sfrustrowanych absolwentów bez pracy i będziesz szukała zarobku za granicą? Czy w ogóle chciałabyś wyjechać z kraju?
Ja się nie dziwie Twojemu chłopakowi, że nie zostawi dobrej pracy dla beznadziejności w Polsce, to nie jest egoizm tylko realistyczne podejście do życia.