Witam. Mam tu konto, jednak nie chciałam pisać z niego, ponieważ rzecz tyczy się mojej przeszłości, o której niekoniecznie chciałabym żeby wszyscy wiedzieli... Jednak to czego się dowiedziałam kilka dni temu tąpnęło mną na tyle mocno, że nie wiem czy poradzę sobie z tym sama... Będzie długo, ale mam nadzieję, że wytrwacie...
Ponad 4 lata temu poznałam chłopaka. Byłam świeżo po rozwodzie, w nowej pracy, sama z niespełna 3-letnią córeczką. Poznałam go w pracy, od samego początku świetnie się dogadywaliśmy, ale traktowaliśmy się jak przyjaciele. Szybko sobie zaufaliśmy, mówiliśmy sobie o wszystkim, zwierzaliśmy się sobie ze wszystkich problemów. Po jakimś czasie (po ok. roku) zrozumiałam, że go kocham i byłam przeszczęśliwa. Jakoś tak samo wyszło, że nasze spotkania przybrały zupełnie inny wymiar - przytulaliśmy się, trzymaliśmy za ręce, kochaliśmy jak szaleni... Nasz "związek" utrzymywaliśmy jednak w tajemnicy - ja przede wszystkim dlatego, że nie byłam gotowa przedstawić go córce. Spotykaliśmy się przez 1,5 roku, ani razu oficjalnie nie mówiąc sobie, że jesteśmy parą, trochę to było takie "bez zobowiązań", może tak to traktowaliśmy oboje, bo ja się bałam, a on przez to, że nie został przedstawiony mojej córce jako mój facet nie mógł lub nie chciał się nim czuć. Wtedy nagle dowiedziałam się, że on sypia od miesiąca z dziewczyną, która biegała za nim na studiach. Mocno to mną wstrząsnęło, wywaliłam go z mieszkania i próbowałam wywalić z mojego życia, ale nie było to łatwe bo wciąż razem pracowaliśmy. Nie mogłam się z tym pogodzić i na każdym kroku (wiem, to było głupie) dawałam mu to odczuć. Pewnego dnia, kiedy dobitnie powiedziałam mu w trakcie jakiejś rozmowy, że potwornie mnie zranił, że nie wiedziałam, że jest taki, że myślałam, że między nami to coś szczególnego a teraz po prostu czuję się oszukana i wykorzystana, on nagle powiedział, że mnie kocha. Że kocha mnie od dawna, ale bał się, cholernie się bał, że nie podoła wychowaniu mojej córki (on wciąż mieszkał wtedy z rodzicami), że nie zasługuje na mnie, ale teraz wie, że chce ze mną być, że był zagubiony dlatego tamta dziewczyna, chciał zapomnieć, odejść, ale nie potrafi. Rozmawialiśmy wtedy bardzo długo, zaplanowaliśmy spotkanie z jego rodzicami (do tej pory wiedzieli o moim istnieniu ale jako przyjaciółki czy koleżanki, nigdy ich nie poznałam). Mówił, że zamieszkamy razem, że zmieni pracę żeby więcej zarabiać itp. Byłam wtedy najszczęśliwsza na świecie!! I tu sielanka się skończyła. W ciągu kilku dni diametralnie zmienił do mnie stosunek. Pytałam o co chodzi, po miesiącu moich męczarni napisał mi w smsie, że nie da rady, że go to przerasta, że świadomość, że jest mój były mąż (nie wiem skąd on go nagle wytrzasnął) nie pozwala mu się skupić i jest już za późno na NAS.
Bardzo to przeżyłam, byłam przekonana, że to tylko pretekst. Że powiedział, że mnie kocha, i w ogóle to wszystko, dla świętego spokoju, żebym nie męczyła mu już sumienia o tamtą dziewczynę, że mnie oszukał, zdradził... Starałam się to przełknąć, do pracy chodziłam z podniesioną głową, ograniczyłam się z nim do kontaktów czysto służbowych, a w domu nocami wyłam w poduszkę...
Kilka miesięcy później mieliśmy zebranie z pracy (mieliśmy małą ekipę 6 osób, więc zaproponowałam im spotkanie u mnie, ponieważ jako jedyna mieszkałam sama). Na to zebranie on przyszedł pijany, bo tego dnia urodził mu się bratanek, no ogólnie to miało być takie luźne spotkanie z alkoholem między innymi, można powiedzieć integracyjne. Na tym spotkaniu bardzo się upił, generalnie wszyscy z pracy wiedzieli, że jesteśmy przyjaciółmi, podejrzewali, że coś więcej ale żadne z nas nigdy nie mówiło o tym głośno. Kiedy wszyscy zbierali się do wyjścia on nie był w stanie się ruszyć, uznałam to więc za całkiem normalne, że u mnie przenocuje. Potem w nocy gdy trochę przetrzeźwiał przyszedł do mnie do drugiego pokoju (położyłam go na kanapie), kochaliśmy się wtedy pierwszy raz od wielu miesięcy, nie miałam złudzeń, że to będzie wielki powrót, po prostu pragnęłam być z nim blisko choć jeden raz...
Po tej sytuacji zyskałam lepszy kontakt z byłym mężem. Zaczęliśmy się na nowo przyjaźnić, dostrzegłam w nim to czego dawno nie widziałam. Zaczęło się układać. Niestety 2 miesiące później okazało się, że jestem w ciąży. Z tamtym. Ale ponieważ uważałam, że nigdy mnie nie kochał nawet mu nie powiedziałam. Mój mąż wiedział o wszystkim. Powiedział, że uzna dziecko jako swoje i zrobi wszystko byśmy byli szczęśliwi. Od tego czasu minęło 1,5 roku. Mój syn ma 7 miesięcy, z moim mężem jesteśmy szczęśliwi jak nigdy wcześniej. Tamten z tego co wiem po jakimś czasie oficjalnie związał się z tą dziewczyną, z którą wtedy sypiał, obecnie mieszkają razem. Ja kiedy zeszłam się z mężem zwolniłam się z tamtej pracy żeby nie mieć z nim kontaktu.
I kilka dni temu... zupełnie przypadkiem, dowiedziałam się od mojej przyjaciółki czegoś, co mną wstrząsnęło. Jej syna trenuje najlepszy przyjaciel tamtego faceta. Zgadali się, że oboje mnie znają i ten przyjaciel zaczął jej opowiadać, że byłam największą miłością jego kumpla, że bardzo przeżywał rozstanie ze mną, że chciał ze mną być, ale kiedy przyszedł powiedzieć o tym rodzicom oni go spakowali i powiedzieli, że jeśli się ze mną zwiąże, z rozwiedzioną dzieciatą kobietą, to nie ma czego u nich szukać. On wtedy wziął torbę i wyszedł z domu, przyszedł wtedy do mnie na noc (nie kojarzę teraz kiedy to mogło być), spędził ze mną ostatnie chwile po czym rano wrócił do domu. Długo miał żal do rodziców, ale wybrał to co uznał za ważniejsze.
Przez ostatnie 1,5 roku szczerze nienawidziłam tego człowieka. On nie wie, że ma syna. Myśli, że skoro wróciłam do męża to dziecko mojego męża, wszyscy zresztą tak myślą a nam jest tak lepiej. Poukładałam sobie życie bez niego, choć kosztowało mnie to wiele łez i nieprzespanych nocy. Do dziś kiedy go widzę czuję ból... Wiem, że to czego się dowiedziałam, niczego już teraz nie zmieni. Ale nie umiem sobie z tym poradzić, chciałabym do niego napisać, zadzwonić, porozmawiać, powiedzieć mu, że wiem, że teraz rozumiem, nie wiem co robić, jak teraz żyć...?
