W jakim wieku zostałyście mamą?

witaj, wnoskuję po sposobie ogarnięcia tematyki - dziecko - że jesteś osobą inteligentną i chyba zapracowaną, udającą się ku karierze i chyba własnie takie osoby w dzisiejszych czasach mają najwięcej owab związanych z założeniem rodziny. Ja mam 29 lat, i do ubiegłego roku myslałam podobnie jak ty jestem po studiach, mam dobrą pracę, finansowo żyje mi się dobrze, niczego mi nie brakuje, mam kochającą osobę obok siebie po co tu cokolwiek na razie zmieniać... jeszcze jest czas, jeszcze jestem młoda, póki co trzeba piąć się do góry... tak własnie myślałam, a poza tym w mojej głowie tliły się myśli że taki mały człowieczek potrrzebuje strasznie dużo czasu, opieki i miłości... kiedy starczy mi na to czasu??? ale wszystko się zmieniło, planowaliśmy z męzem powiększyć rodzinę ale troszkę póżniej niż się okazało zaszłam w ciążę nie planowanie, zaszaleliśmy w jeden listopadowy week i stało się w styczniu dowiedziałam się, że jestem w ciązy początkowo świat mi się zawalił... ale pierwsze usg na którym widać było już małego człowieczka otworzyło mi oczy ... to cud natury, że kobieta nosi w sobie drugie cudowne życie okres ciąży był piękny choc czasem nie ukrywam męczocy, żle spałam zwłaszcza pod koniec ale energii mi nie brakowało, pracowałam do samego końca!! lekarz nawet wyganiał mnie na chorobowebym odpoczeła, ale ja miałam niesporzyta energię Patkę urodziłam pod koniec sierpnia, nie było to jakieś szczególne traumatyczne przeżycie, jako pierworódka i już po 24 latach rodziłam 12h, ale tak naprawdę bolało jak dali mi kroplówkę przyspieszającą bo ja tam zasypiałam naprawdę bóle mi ustały i zasnełam aż ordynator stwierdził, że ja tu chyba przyjechałam na wczasy a nie rodzć i dowalił mi kroplówę i się zaczeło, bóle są okropne ale samo rodzenie dzidzi nie jest takie straszne a jak już przyjdzie na świat to cały ból mija a ty po sekundzie już o wszystkim zapominasz i widzisz tylko to boskie maleństwo które od pierwszych chwil życia rozpoznaje mamusię popłakałam się naprawdę i do końca nie chciałam wiedzieć płci dziecka, dowiedziałam się jak się urodziło, że to córcia to fantastyczne jak nie wiesz co będzie, taka niespodzianka dla całej rodziny teraz Patka bedzie miała niedługo roczek i nie przeszkodziła mi w karierze, dalej pracuję, rozwijam się, a do tego mam kogoś przy sobie kto budząc się rano śmieje się tak słodko, że nawet pochmurny dzień wydaje się być słonecznym moja córcia jest największym skarbem na śiwecie i mówie Ci nie ma co planować zycia ono i tak robi jak chce a dziecko wcale nie jest przeszkodą wręcz przeciwnie uczy nas pokory, spokoju, akceptacji i wielu innych rzeczy!!!! Dziecko i matka to więż na całe życie

ja urodziłam mając 17 lat, i nawet gdybym mogła to bym tego nie zmieniła. nie żałuje, a wręcz przeciwnie. jestem szczęśliwa. kocham moją Hanie i nie wyobrażam sobie życia bez niej.

to moja gwiazdeczka i kocham ją nad życie. a bycie mamą - tego nic nie zastąpi, to coś pięknego.

Ja mam 19 lat i odkąd pamięcią sięgam mimo,że lubie małe dzieci zawsze mówiłam,że ja swojego nie chce,że nigdy nie będę mieć swoich dzieci itd. co w efekcie takiego nastawienia dało zespół policystycznych jajników który może doprowadzić do bezpłodności czego się strasznie obawiam. niedawno zastanawiałam się 'co by było gdyby .. ' i jakos nie potrafię póki co wyobrazić sobie siebie w roli mamy. Boję się tego strasznie, że nie mam wystarczającej cierpliwosci by zająć się maluchem,że nie wiedziałabym jak się nim opiekować jak o niego dbać oraz czy mój facet okaże się na tyle odpowiedzialnym za mnie i dziecko,że nagle gdy usłyszy 'będziesz tatą..'Nie zrezygnuje i nie ucieknie. Myślę,że za jakies 5-6 lat gdy skończę studia, będę samodzielna do tego stopnia by móc zapewnić jakąś przyszłość i byt dziecko to obawy same znikną, choć pewnie te związane z porodem nie miną odkąd tylko pamiętam piekielnie boję się szpitala nie mam pojęcia skąd to się wzięło a już sam poród w moich wyobrażeniach to tragedia. kilka osób chodzących ciągle wokół ciebie oglądających twoje intymne miejsce, krepujące się to wydaje i ten ból o którym tle osób wspomina - przeraża mnie to, ale mimo tego z drugiej strony czuję,że za kilka lat gdy będę w 100%wiedziała,że nadeszła ta chwila to będę najszczęśliwszą mamą na świecie. Ostatnio czytałam o porodzie w wodzie i wydaje mi się on najrozsądniejszym w moim wypadku gdyż jestem bardzo strachliwą osobą i innego bym się bała.

Podziwiam dziewczyny,które w tak młodym wieku jak mój albo i jeszcze mlodsze decyduja się na macierzyństwo.

ja niestety jeszcze do statystyk się nie zapisuję...
myślę, że warto poczekać na właściwą osobę

Mam 19 lat. Dzieci nie mam i nie planuję. I niedobrze mi się robi kiedy słucham pogaduszek młodych mamuś. Dziewczyny, naprawdę nie chcę was obrażać, więc nie atakujcie mnie. Po prostu gdybyście siebie posłuchały z punktu widzenia osoby trzeciej to...o Matko Boska. To przerażające. Czy poród działa tak jak jakieś pranie mózgu...? (pytanie retoryczne)

to zabawne ale mnie tez sie czasem niedobrze robi jak slucham niektorych mlodych dziewczyn (nie mamuś). i tez nie chce nikogo obrazac ale taki jest fakt.

zaznaczam ze cie nie atakuje bo pewnie mi to zarzucisz. chce sie tylko ustosunkowac do twojej wypowiedzi .

tak wiec zabardzo nie mysle o tym co sobie "osoba trzecia" pomysli. ma prawo sobie myslec co chce. zycia mi to nie popsuje wiec mnie to malo obchodzi. dla mnie liczy sie fakt ze mam faceta ktory mnie kocha i mamy cudowną córeczkę którą oboje bardzo kochamy i jest owocem naszej milosci. nie wiem nad czym tu plakac. nad szczesciem? no coz chyba jednak nie bede

ja miałam 18 lat jak urodziłam synka.teraz mam 22 i dwóch synków i ukochaną córeczkę.chciałam mieć dzieci i pierwszy synek można powiedzieć ,był planowany.baaaardzo kocham swoje dzieciaczki ale nie ma się co spieszyć bo potem wszystkie plany się sypią,w moim przypadku studia i niezależność.pozdrawiam wszystkie młode mamy
a to moja słodziutka laleczka;

ja 20 lat ;-))) córcie

Ja w grudniu skończę 28 lat, jestem w związku od 5 lat- od 2 lat jestesmy zareczeni, mamy wspóly dom, ale nie mamy dzieci. Ja bardzo chcę, ale mój mężczyzna jeszcze nie. Mam świadomość, że jestem w wieku, w którym powinnam mieć juz dzidziusia, ale niestety obawiam się, że bede musiała na niego jeszcze poczekać....

Cytat
arleta0212
ja miałam 18 lat jak urodziłam synka.teraz mam 22 i dwóch synków i ukochaną córeczkę.czy czegoś żałuje---wielu rzeczy ( to smutne,przedewszystkim że wszystko potoczyło się zbyt szybko i spontanicznie,byłam za młoda żeby wiedzieć co to znaczy mieć dzieci,chociaż bardzo chciałam mieć dzieci i synek pierwszy można powiedzieć ,był planowany.wcalenie czuje się taka dorosła ale jestem odpowiedzialna za swoje dzieciaczki i baaaardzo je kocham.nie ma się co spieszyć bo potem wszystkie plany się sypią,w moim przypadku studia i niezależność.pozdrawiam wszystkie młode mamy

na studia nigdy nie jest za pozno. jesli sie chce mozna to pogodzic z dziecmi. znam takie przypadki i nie jest ich malo. zreszta jest bardzo duzo szkol policealnych w ktorych masz duzo kierunkow, zapisz sie na takie studium jakie ci pasuje i naprawde niezla prace mozesz pozniej dostac a z czym sie wiaze niezaleznosc.

Cytat
neyo_lady
Zastanawiam się w jakim wieku przeciętnie polki mają pierwsze dziecko.
Jestem w wieku około 30 (nie powiem czy więcej czy mniej Dzieci nie mam i wcale nie jestem pewna czy będę miała. Nie chodzi mi o prowokowanie (wiem że duża cześć z Was to mamy)i nie chciałabym wzbudzac w Was agresji- bo podejmując ten temat najczęściej z tym się spotykam . Lubię dzieci, ale nie jestem pewna czy chcę mieć swoje. Przeraża mnie myśl o tym że podejmując tę decyzję staje się za kogoś odpowiedzialna przez najbliższe ~20lat. Nie wiem czy chcę drżeć o jego/jej bezpieczeństwo w każdej minucie. Nie wiem czy będę w stanie wychować wartościowego, uczciwego i dobrego człowieka (zakładam że większość matek tego chce ale chuligani i złodzieje też się skądś biorą).
Obawiam się także porodu, choć to mało powiedziane- na samą myśl robi mi się słabo.
Po prostu bardzo się obawiam... to wszystko.
Opowiedzcie proszę wasze doświadczenia. Szczególnie chciałabym wysłuchać te z Was, które miały podobne obawy, lub zostały mamą w późnym wieku. Doświadczenia z porodówki także mnie interesują.
Pozdrawiam serdecznie wszystkie mamy i nie-mamy.

zostałam mamą w wieku 18 lat. to nie była planowana decyzja. miałam ambitne plany na przyszlosć. zawsze miałam dobre wyniki w nauce, chciałam isc na wymarzone studia, prowadzic studenckie zycie, chodzic na imprezy, ustatkowac się a potem mysle o reszcie. miałam cudownego chłopaka z którym spotykałam sie juz od kilku lat (obecnie męza). zawsze chcielismy miec dzieci ale to były bardzo odległe plany na przyszłość. Liczyła sie zabawa i miłość. Kiedy dowiedziałam sie ze Filip już jest we mnie byłam załamana (co powiem rodzicom?, co aj zrobiłam?, co ze szkołą? a matura??)...

Te wszystkie obawy były niepotrzebne. małego Filipka pokochałam mimo wszystko juz od pierwszych chwil kiedy tylko dowiedziałam sie ze tam jest, chociaz ciezko było mi wyobrazic sobie przyszłość. O porodzie na poczatku nie myslałam.

Kiedy przyszła "TA" chwila to było najgorsze z całej ciazy. 9 miesiac i ten stres. jest bardzo wrazliwa i delikatną osobą. ból odczuwam bardzo nawet jak sie głupio uderzę. myślałam ze tego nie przezyję, ze to za bardzo trudne, ze to za bardzo boli...

Rodziłam krótko, a to dlatego ze mimo wszystko nie dałam sie emocjom. słuchałam połoznej i dawałam z siebie wszystko. poszło szybko i sprawnie a kiedy moje malenstwo wyladowało w moich rękach byłam najszczesliwsza a przede wszystkim OGROMNIE DUMNA ze dałam radę.

Po porodzie miałam depresję, ale wyszłam z tego. to były najgorsze chwile. zle czułam sie fizycznie i psychicznie. ale to mnie strsasznie zblizyło z moim parterem.

dziś NICZEGO nie załuję. Własnie wróciłam z ostatniego egzaminu maturalnego. ZDAŁAM

Jestem szczęsliwą mamą, która zamierza isc na studia, dalej sie kształcić. mam kochającego męza i moje dzieciątko. Nigdy nie cofnęłabym się w czasie.

myślę ze wszystkieobawy związane z macierzynstwem rozwiazują sie w chwili gdy zostajesz matką. A to cudowny zawód.

Cytat
arvona
ja urodziłam mając 17 lat, i nawet gdybym mogła to bym tego nie zmieniła. nie żałuje, a wręcz przeciwnie. jestem szczęśliwa. kocham moją Hanie i nie wyobrażam sobie życia bez niej.

to moja gwiazdeczka i kocham ją nad życie. a bycie mamą - tego nic nie zastąpi, to coś pięknego.

POZDRAWIAM!

ja mam 25 i na razie nie myślę aby mieć dziecko... też mam wielkie obawy...

Ja miałam 17 lat... Oczywiście - była to wpadka, ale teraz nie wyobrażam sobie życia bez mojej Martysi

Cytat
arleta0212
ja miałam 18 lat jak urodziłam synka.teraz mam 22 i dwóch synków i ukochaną córeczkę.czy czegoś żałuje---wielu rzeczy ( to smutne,przedewszystkim że wszystko potoczyło się zbyt szybko i spontanicznie,byłam za młoda żeby wiedzieć co to znaczy mieć dzieci,chociaż bardzo chciałam mieć dzieci i synek pierwszy można powiedzieć ,był planowany.wcalenie czuje się taka dorosła ale jestem odpowiedzialna za swoje dzieciaczki i baaaardzo je kocham.nie ma się co spieszyć bo potem wszystkie plany się sypią,w moim przypadku studia i niezależność.pozdrawiam wszystkie młode mamy

arvona ma racje) mysle ze nic straconego) jesli marza Ci sie studia trzeba to marzenie zrealizowac
małymi kroczkami do celu=] lepiej pozno niz wcale)