Witajcie, Dziewczyny!
Na forum zaglądam rzadko, zazwyczaj wtedy, kiedy nadchodzi w moim życiu taki moment, że muszę się po prostu komuś wygadać. Przez kabel. Osobie trzeciej.
Myślałam, że od momentu powstania mojego wątku o chorobie nowotworowej [tutaj] nie spotka mnie już nic złego, przynajmniej na taką skalę, że w kilka chwil zawali mi się cały świat. Niestety, długo nie musiałam czekać, by ponownie doznać prawdziwego szoku na własnej skórze.
Otóż, po dwudziestu latach życia przyszło zmierzyć mi się z chyba jeszcze bardziej smutniejszym faktem niż rak. Kiedy dowiedziałam się o chorobie, prawie cztery lata temu, myślałam wówczas, że to już koniec. Niemniej jednak, myliłam się - to był dopiero początek. Przedwczoraj mój światopogląd legł w gruzach, przez dwie dekady swojego życia byłam karmiona kłamstwem przez swoich rzekomych rodziców. W końcu moi rodzice zebrali się w sobie i dowiedziałam się, że tak naprawdę nie jestem ich córką, tylko po prostu dzieckiem z adopcji. Od dwóch dób nie mogę normalnie funkcjonować, czuję się jeszcze gorzej niż wtedy, gdy myślałam, że rak to wyrok. Wszystkie moje wyobrażenia i poglądy, wszystko to, w co wierzyłam przez całe swoje dotychczasowe życie, było po prostu iluzją. Czuję się oszukana. Pękło mi serce. Jak można było żyć, ukrywając tak ważny aspekt dotyczący mojej osoby? Nie wiem już, kim tak naprawdę jestem.
Oczywiście, jestem im bardzo wdzięczna za to, że prawdopodobnie uratowali mi życie, wychowali mnie na dobrego i silnego człowieka (tak myślę), jednak nie mogę wybaczyć im tego, że potrafili to przede mną tak skrzętnie ukrywać. Nie mam pojęcia, czym się sugerowali, zatajając to przede mną przez tyle długich lat. Teraz nie dość, że mam wyrzuty sumienia, ponieważ nie zawsze zachowywałam się fair wobec dwojga ludzi, których zawsze uważałam za najbliższe osoby memu sercu, to w dodatku nie mam pojęcia, kim byli ludzie, którzy dali mi życie. Mam mętlik w głowie.
Piszę o tym tutaj, ponieważ nie wiem, co dalej... Chciałabym dowiedzieć się, czy ktoś z Was znalazł się w podobnej sytuacji. Jak dalej funkcjonować? Co zrobić?
Wiem, że adopcja to nic złego, wręcz przeciwnie - to piękny gest, dlatego nie mieści mi się w głowie, dlaczego został on tak zatajony. Na taką wiadomość nigdy nie nadejdzie odpowiedni czas, lecz osobiście uważam, że czekać z tak ważną informacją dwadzieścia lat, to "trochę" za długo.
Zważywszy na fakt mojej obszernej historii choroby, wydaje mi się, że powinnam odnaleźć chociażby kobietę, która mnie urodziła, pomimo tego że jak byłam jeszcze w jej brzuchu, powiedziała, że mnie nie chce. Większym dramatem dla mnie jest to, że nie podała ojca. Kim jestem? Nie wiem. Nie znam swoich genów, nie wiem, co jeszcze może mnie w życiu spotkać (myślę tutaj tylko i wyłącznie o swoim zdrowiu), a przecież niedługo czas, bym i ja założyła swoją rodzinę.
Co zrobiłybyście na moim miejscu? Może są tutaj osoby, które mają podobną historię do mojej. Chciałabym z kimś takim porozmawiać. I to bardzo. Bo jakby nie było - jest mi teraz ciężko. I chyba nikt inny tego lepiej nie jest w stanie zrozumieć niż osoba, która chociaż w pewnym stopniu czuła się tak jak ja teraz.
Chcę również zaznaczyć, że kocham moich rodziców ponad życie, w chwili obecnej chyba jeszcze bardziej niż wcześniej, dziękuję im za wszystko, co dla mnie zrobili, będę im za to wdzięczna do końca życia, bo być może uratowali moją osobę przed jakąś patologią, krzywdą etc. Nie mogę jednak zrozumieć tego zwlekania z uświadomieniem mnie, jak jest naprawdę. To boli. Bardzo boli. Boli do tego stopnia, że teraz jak rozmawiam z rodzicami, nie jestem w stanie spojrzeć im prosto w oczy. Uciekam wzrokiem.
Tak sobie teraz myślę, w sumie jeszcze "na gorąco", bo mija dopiero druga doba od tej wielkiej chwili prawdy, że muszę odnaleźć tę kobietę. Chociaż, z drugiej strony, nie chciałabym jej nigdy spotkać.
Co robić?
Wołam o pomoc.
Pozdrawiam.