znacie to uczucie...?

Znasz te uczucie gdy czekasz, aż będziesz mieć te 16 lat bo w końcu możesz pracować.. być choć trochę niezależną? Czekasz i cieszysz się do czasu aż nie okaże się, że jedyne co możesz robić to roznosić zasrane ulotki. Później jest czekanie aż wybije nam 18-nastka. *Jej!* W końcu będziesz "dorosła", co to za dorosłość jeżeli rodzice, z którymi mieszkasz kierują Tobą i nie pozwalają Ci na praktycznie nic, bo przecież "dopóki mieszkasz pod ich dachem musisz się ich słuchać". Kończąc technikum czy liceum nadal to słyszysz idąc do pracy nadal z nimi mieszkasz, bo przecież nie od razu Kraków zbudowano.. i za pieniądze które teraz dostajesz w ramach wypłaty, nie jesteś w stanie się utrzymać. Więc nadal mieszkasz w domu rodzinnym, jesteś zwyczajnie wykorzystywania, nie mając z tego ani trochę przyjemności.... I gdzie to szczęście które miało czekać na nas w dorosłym życiu?! Jak mamy nauczyć się samodzielnie żyć, skoro nie mamy na to szans?!

Znam i powiem ze dobrze ze jest jak jest. Ja odpowiedzialności nauczyłam kiedy zaczelam prace a potem juz samo poszło. Rodzice zawsze chca dla nas najlepiej. Teraz sama jestem matka i wiem ze szczescie dziecka jest dla mnie Najwazniejsze. Pamiętaj ze nie kazdy rodzic prowadzi taki rygor... Dorosłość jest wtedy gdy zrozumiesz dlaczego rodzice tak a nie inaczej robili ( zakazy nakazy). Docenisz to jak bedziesz miec dzieci i bedziesz starać sie je wychować na porządnych ludzi.

Dołujące nastawienie, Takie są realia, dopadają wielu, ale skąd tyle pesymizmu. Może zmień sposób myślenia, zaczynaj dostrzegać możliwości wokół, jakby naprawdę było Ci źle i czułabyś się wykorzystywana, to już dawno w tym domu rodzinnym byś nie była.

@RudaWredna96
Niestety,takie mamy czasy zasr...
Zero startu dla młodych ludzi,zero perspektyw i szans na usamodzielnienie się.Znam "ten smak" i ten ból zarazem.
Ludzie zarabiają bardzo niewiele i nie są w stanie utrzymać się samodzielnie,a co dopiero myślenie o jakimś mieszkaniu?!
Do tego są szczęśliwi,ze w ogóle mają jakąś pracę (różnie to bywa).
Doskonale Cię rozumiem.

"...jakby naprawdę było Ci źle i czułabyś się wykorzystywana, to już dawno w tym domu rodzinnym byś nie była."
To nie jest takie proste.

To się nazywa bunt nastolatków - mija jakiś czas po tym jak już faktycznie się wyprowadzisz Wtedy dociera do ciebie że wcale nie było tak źle.

A co do usamodzielnienia się to jest takie powiedzenie:
"Jeśli nie chcesz - znajdziesz powód
Jeśli chcesz - znajdziesz sposób."

Czasy są tak trudne,że czasem znalezione sposoby potrafią zawieść.
Nadal obstaję przy stwierdzeniu,
że nie jest to takie proste-pomijając nastolatków.
Aczkolwiek potrzeba też odwagi,żeby próbować.
To akurat przyznaję.

wydaje mi się że wszyscy to przechodziliśmy to taka kolej rzeczy .
Rodzice nami sterują a my się buntujemy .
Zrozumiemy to z chwilą kiedy sami będziemy rodzicami.