Hej, ostatnio w wyniku nudy zaczęłam pisać opowiadanie, ale mam co do niego wątpliwości. Czy mogłybyście przeczytać fragment i wyrazić swoją opinię? Byłabym bardzo wdzięczna.
1.
Nie, nie chcę jeszcze wstawać, tak dobrze mi się śpi. No proszę, dajcie mi jeszcze chwilkę, jeszcze pięć minut. Ciszej! Nie możecie, cholera chodź raz być cicho? To naprawdę takie trudne? Ech, dobra wstaję...
Mikone powoli otwierał oczy. Najpierw o ¼, zamknął je ponownie. Następnie udało mu się o ½, to już mały sukces. Jest, udało się. Mikone otworzył oczy najszerzej jak tylko potrafił. Powoli pokręcił głową, porozglądał się, szukał źródła hałasu, które tak bezlitośnie wyrwało go ze snu. Nie zauważył nic. Powoli, ruszył jedną łapą, spokojnie, bez pośpiechu. Kolejna łapa, i trzecia i czwarta. Usiadł.
-Nienawidzę wstawać. Zaraz, zaraz, a gdzie ja jestem? Gdzie ja spałem? Jak tu brudno...
Tak proszę państwa. Mikone, nie pamięta jak zasnął, i gdzie zasnął. Nie wie gdzie się znajduje.
No tak, znowu za dużo wypiłem. Koniec z piciem, przynajmniej na tydzień, i nie, nie dam się więcej namówić. Taki głupi to ja nie jestem, co to, to nie. Co złego to nie ja.
Rozejrzał się. Obok niego była dosyć duża ściana z miękkiego materiału. Była koloru beżowego, pachniała kurzem, no i nie oszukujmy się, najczystsza nie była. Z obicia, wychodziły kawałki waty, ktoś niewątpliwie, powoli, ale regularnie ściankę targał. Z lewej strony był brudny, niegdyś żółty przedmiot, który dawał ciepło. Na podłodze fruwały kłębki kurzu. Mikone rozpoznał miejsce między kanapą, a kaloryferem.
Czas na pierwszą poranną toaletę! Zaczął od swojego białego brzucha. Wygiął łepek jak najbardziej mógł i zaczął leniwie wylizywać swoją najbardziej miękką część działa. Zaczął od dołu i stopniowo przemieszczał się ku górze. Teraz łapy. Dokładnie, nie śpiesznie. Pierwsza, druga, trzecia i czwarta. Przestrzeń między pazurami. Powoli. Nic mu teraz nie mogło przeszkodzić. Była to jedna z najważniejszych czynności w ciągu całej doby. Trzeba to zrobić dokładnie. Po kończynach, czas na głowę. Wszystko musi być idealnie czyste i musi odpowiednio pachnieć. Nie ma mowy o jakimkolwiek brudzie. Za uszami, przy szyi, czubek główki. Powoli lizał łapę i warstwy śliny nakładał na swoje zakurzone, i brudne od snu ciało. Tak jak wyrwano go ze snu, tak i z codziennego rytuału mycia. Mikaone usłyszał dobrze mu znany dźwięk. Małe drobinki zamknięte w pudełku, i z tak smacznym dźwiękiem obijające się o nie. Widział je oczyma wyobraźni. Nie duże, twarde, chrupiące kawałki, skaczące po swoim kartonowym więzieniu. Uśmiechały się do niego. Szczerzyły swoje brązowe ząbki, a ich brązowe ciałka zanosiły się ze śmiechu. To mogło znaczyć tylko jedno – zaraz dostanie śniadanie.
Nikt?
Zmieniany 1 raz(y). Ostatnia zmiana 2011-12-29 13:38 przez takinietak.
