chore dziecko, wychowasz czy oddasz?

Nie jestem matką i trudno mi tak z góry powiedzieć, co bym zrobiła. Wydaje mi się, że trzeba mieć ogromną siłę wewnętrzną, cierpliwość i upór, by podołać takiemu wyzwaniu, jakim jest opieka i wychowanie chorego dziecka. Nie wiem, czy potrafiłabym są w sobie znaleźć, choć myślę, że miłość do dziecka jest siłą napędową wszystkiego i dzięki niej można zdołać wiele. Nie wyobrażam sobie jednak aborcji... Bo przecież lekarze nie są nieomylni, skąd mogą mieć pewność, że dziecko napewno urodzi się niepełnosprawne, ułomne?

mój synek urodził się zdrowy, gdy miał 1,5 roku wylądował w szpitalu, lekarze powiedzieli cukrzyca. ja wiem z tym się żyje, jednak jest to kłopotliwe, ciągłe mierzenie cukru, pilnowanie żeby nie podjadał, liczenie i wazenie jedzenia, nabijanie insuliny... byłam przerażona... ale nigdy nie pomyślałam , że nie dam rady! dziś ma 3 lata, radzimy sobie, wszystkie badania są dobre a ja nie wyobrażam sobie życia bez niego.

no z cukrzycą też bym sobie dała radę bo dziecko jest w miarę samodzielne, a jak dorośnie to będzie umiał sam sobie w życiu poradzić, ale raczej myślę o takich chorobach, które skazują Cie na zrobienie każdej czynności (niemalże) wokół dziecka, przez niemalże całe Jego życie.

Ja nie mam zdania na ten temat, bo to trudna decyzja, ale chciałabym zapytać dziewczyny, które pisały,żeby usunęły płód, gdyby było wiadomo, że jest chory. Co byście zrobiły gdyby kolejna ciąża była również taka sama, a może i kolejna?
Ja chyba podkreślam, gdybym faktycznie wiedziała,że to dzieciątko jest chore i jego życie będzie tylko męczarnią dla niego i oczywiście jego bliskich zdecydowałabym się na aborcję. Ale to tylko gdybanie, jak by było w rzeczywistości, nie wiem.

Mi jest się ciężko wypowiadać jak bym się zachowała. Jednak tyle się o sobie wie, na ile nas sprawdzono i tutaj to zdanie jest w pełni właściwe.

nie wiem.. myślę, że bym wychowała. pragnienie życia tego dziecka byłoby silniejsze..
jednak jak patrzę na moją szwagierkę,która ma 7 letniego chłopca (praktycznie już większego od niej gabarytem),która nie daje sobie już rady to mam mieszane uczucia..

nie znoszę zdrowych dzieci, a co dopiero chorych. jezeli w badaniach wyszloby, ze będzie downem itd, to usunelabym bez zadnych wyrzutow sumienia, a jezweli na usuniecie byloby za pozno, to oddalabym, bo nie chcialabym sie meczyc z takim ciezarem przez cale zycie. przeciez to nie jest czlowiek, oni nie potrafia sie kontrolowac i nigdy nie wiadomo co im strzeli do glowy i co zrobia. a jezeli czlowiek nie umie sie kontrolowac, to niczym nie rozni sie od zwierzecia.

U mnie jest tak że nie przepadam za dziećmi. Lubie te które da się lubić (jak już je poznam) ale ciesze się jak się do mnie nie zbliżają. Będąc już w ciąży trochę się martwiłam jak to będzie z własnymi.No więc SWOJE KOCHAM NAD ŻYCIE!!! Słyszałam że chore kocha się jeszcze bardziej. Nie wiem - moje są zdrowe (dzieki Bogu)

Cytat
Crewedka

Edit: Panie, które stwierdziły, że oddałyby "wybrakowane" dziecko do sierocińca powinny wiedzieć, że nie uciekną przed odpowiedzialnością i swoimi kiepskimi genami (cóż, to wasza wina i waszego partnera, że sprowadzacie na świat chore dziecko).

trochę tu pojechałaś po bandzie, bo akurat choroby genetyczne to niekoniecznie wadliwy materiał od rodziców, ale często spontaniczne mutacje które niewiadomo skąd się biorą.
co do wątku to myślę, że nikt nie jest w stanie odpowiedzieć dopóki nie stanie przed takim wyborem.
wszystkie komentarze mówiły o chorobach o których wiadomo przed lub tuż po urodzeniu. a przecież jest masa chorób, których na pierwszy rzut oka nie widać. np upośledzenia często są widoczne dopiero ok 1-2 roku życia. co wtedy? albo gdy np dziecko do 6 roku rozwija się normalnie a potem nagle następuje regres? wtedy też oddałybyście takie dziecko? pewnie nie..

Cytat
xcourtneyx
nie chcialabym sie meczyc z takim ciezarem przez cale zycie. przeciez to nie jest czlowiek, oni nie potrafia sie kontrolowac i nigdy nie wiadomo co im strzeli do glowy i co zrobia. a jezeli czlowiek nie umie sie kontrolowac, to niczym nie rozni sie od zwierzecia.

az mnie boli jak na to patrze, wychodzi na to, ze starsi ludzie, ktorzy juz "nie domagaja" powinni zostac poddani eutanacji? Zycze ci zdrowia i zeby nikt nie potraktowal cie nigdy tak bezdusznie...

Cytat
miszja

wszystkie komentarze mówiły o chorobach o których wiadomo przed lub tuż po urodzeniu. a przecież jest masa chorób, których na pierwszy rzut oka nie widać. np upośledzenia często są widoczne dopiero ok 1-2 roku życia. co wtedy? albo gdy np dziecko do 6 roku rozwija się normalnie a potem nagle następuje regres? wtedy też oddałybyście takie dziecko? pewnie nie..

Pewnie nie, a moja ułomność jest taka, że wydaje mi się, że bałabym się każdego dnia czy nic się mojemu dziecku nie stanie.... Dlatego wolałabym nie mieć dzieci. Z drugiej strony jak oglądam np. taki Mam Talent gdy rodzice patrzą na osiągnięcia lub zdolności swoich dzieci, chciałabym czuć kiedyś tę dumę rodzica.

Z pewnością wychowywanie takiego dziecka byłaby ciężkim wyzwaniem, ale oddanie go i potem życie z tą świadomością, że MOJE dziecko gdzieś tam jest i nie wiadomo czy żyje, czy jest z nim lepiej czy gorzej, czy dobrze się nim zajmują, czy nie chodzi głodne i brudne byłoby dla mnie o wiele gorsze.

Wolałabym usunąć taką ciążę jeśli byłaby taka możliwość, bo wiedziałabym, że już nie żyje i nie cierpi i wtedy całą odpowiedzialność za to co się z nim stało mogłabym wziąć na siebie. I przede wszystkim wiedziałabym co go spotkało.

Chyba najgorsza byłaby właśnie taka niewiedza co się z nim dzieje przez całą resztę życia.

Cytat
xcourtneyx
nie znoszę zdrowych dzieci, a co dopiero chorych. jezeli w badaniach wyszloby, ze będzie downem itd, to usunelabym bez zadnych wyrzutow sumienia, a jezweli na usuniecie byloby za pozno, to oddalabym, bo nie chcialabym sie meczyc z takim ciezarem przez cale zycie. przeciez to nie jest czlowiek, oni nie potrafia sie kontrolowac i nigdy nie wiadomo co im strzeli do glowy i co zrobia. a jezeli czlowiek nie umie sie kontrolowac, to niczym nie rozni sie od zwierzecia.

Myślę, że powinnaś zgłosić się do specjalisty, bo Twoje podejście do świata jest mocno patologiczne. Rozumiem, że można nie lubić dzieci, rozumiem, że można bać się niepełnosprawności, ale twierdzenie, że niepełnosprawne dziecko nie jest człowiekiem jest chore, krzywdzące i obrzydliwe. Na pewno w wielu z nich jest więcej człowieczeństwa niż w Tobie.

Cytat
Zuosnica

Cytat
xcourtneyx
nie znoszę zdrowych dzieci, a co dopiero chorych. jezeli w badaniach wyszloby, ze będzie downem itd, to usunelabym bez zadnych wyrzutow sumienia, a jezweli na usuniecie byloby za pozno, to oddalabym, bo nie chcialabym sie meczyc z takim ciezarem przez cale zycie. przeciez to nie jest czlowiek, oni nie potrafia sie kontrolowac i nigdy nie wiadomo co im strzeli do glowy i co zrobia. a jezeli czlowiek nie umie sie kontrolowac, to niczym nie rozni sie od zwierzecia.

Myślę, że powinnaś zgłosić się do specjalisty, bo Twoje podejście do świata jest mocno patologiczne. Rozumiem, że można nie lubić dzieci, rozumiem, że można bać się niepełnosprawności, ale twierdzenie, że niepełnosprawne dziecko nie jest człowiekiem jest chore, krzywdzące i obrzydliwe. Na pewno w wielu z nich jest więcej człowieczeństwa niż w Tobie.

minęła się ze swoją epoką. W Sparcie niepełnosprawne dzieci wrzucano w przepaść, tam podzielali jej poglądy - ludzie ze starożytności.

Pamiętam, jak w liceum powiedziałam do Przyjaciółki, że chciałabym być rodzicem Dziecka z zespołem Downa. Przyjaciółka mi odradzała, aż w końcu i ona i ja wkręciłyśmy do wolontariatu nad takimi Osobami. Teraz to część naszego życia, która sprawa wiele radości.
Ja od października planuję pójść na kurs opieki nad osobami niepełnosprawnymi. Chcę przejść kurs, jako rodzic zastępczy dla takich Dzieciaczków, a później adoptować. Nie ma czego się bać, wiadomo, że potrzebują dużo więcej uwagi, ale są bardzo kochane. Prowadziłam zajęcia z Dziećmi niepełnosprawnymi i wiem, że chcę pokochać jedno z nich.